Enkele maanden geleden kwam ik op het padje naar de praktijkruimte dit vrolijk huppelend konijn tegen. Ervan uitgaande dat iemand deze lieverd wel heel erg zou missen, hebben we hem gevangen met de verwachting dat hij snel opgehaald zou worden. Vele jaren geleden had ik gezegd dat ik nooit meer een huisdier in een kooi wilde, maar ja, nu was dit superschattige konijntje er en moest hij beschermd worden tegen onze hond en poezen, vossen en roofvogels totdat hij opgehaald zou worden. Dus werd hij liefdevol in het oude konijnenhok gestoken. We vernamen dat niemand hem miste en dat hij reeds enkele maanden vrij rondliep. Wat nu? Hem weerloslaten of hem houden?
Het leidde tot heftige discussies en verdeeldheid in ons gezin. We kwamen tot een compromis: we zouden onze poezen en hond laten wennen aan het konijn gedurende maximaal twee weken (zodat ze hem niet direct zouden opjagen in de tuin en eventueel doodbijten) en hem dan zijn vrijheid teruggeven. Na twee dagen kreeg ik een filmpje van het konijn dat gezellig bij mijn man in de zetel zat en van onze hond die het konijn voorzichtig likjes gaf. Niet veel later gaf mijn dochter hem de naam César en vervolgens kreeg ik regelmatig te horen dat we het toch niet konden maken dat die lieve schat gedood zou worden door een vos.
Ik bleef volhouden dat César volgens mij gelukkiger zou zijn als hij vrij zou rondlopen. Maar dit standpunt werd niet door allen gedeeld. Altijd eten tot je beschikking hebben en niet bang hoeven zijn voor vossen e.d., zou hem zeker gelukkiger maken dan vrij in de natuur maar altijd op zijn hoede. Wat denk jij dat César het gelukkigste zou maken: vrijheid of veiligheid?
Mijn gezin raakte meer en meer aan Césarke gehecht en omdat ik onze poezen nog niet met hem vertrouwde en hem dus nog niet wilde loslaten, stond ik er op dat we een ruime ren voor hem kochten (die we ook nadat César vrij was voor onze schildpadden konden gebruiken).
Waarschijnlijk voel je hem al aankomen, hé: Césarke is nog steeds bij ons.
Een hele worsteling voor me en het doet me nog steeds pijn in het hart als ik hem tegen de tralies van zijn ren zie duwen (wat overigens maar zelden gebeurt). Ben nog steeds geneigd om hem vrij te laten en geef dus in zeker toe aan mijn gezinsleden. Soms denk ik dat ik te veel toegeef en meer op mijn strepen zou moeten staan, maar waarom zou mijn mening er meer toe doen dan de hunne? En vooral: we hebben alle vier het beste met César voor en hebben simpelweg allemaal onze eigen ideeën over wat hem het gelukkigste maakt. Niemand van ons weet wat César het liefste zou willen en jammer genoeg kunnen we het hem niet vragen. Ik kan proberen zijn gedrag in de ren te interpreteren (en dan lijkt hij best wel gelukkig), maar ook dit is heel subjectief.
Voor mij illustreert dit dilemma tussen vrijheid en veiligheid hoe we telkens ons eigen referentiekader op de open werkelijkheid plaatsen – beïnvloed door onze geschiedenis en (onbewuste) aannames en verwachtingen. Ga maar even voor jezelf na: klopt het dat wat jij dacht dat dit konijn het gelukkigste zou maken, gekleurd wordt door wat jij meegemaakt hebt in je leven en door wat jij het belangrijkste vindt en jouw waarden?
Zelf ben ik dus geneigd vrijheid boven veiligheid te stellen. Hoewel dat niet helemaal waar is: veiligheid is ook voor mij een basisbehoefte en ik vermoed dat het enkel is omdat ik me op dit moment veilig voel dat ik vrijheid zo belangrijk vind. Het zou waarschijnlijk een heel ander verhaal zijn moest ik me, om wat voor reden dan ook, onveilig of bedreigd voelen.
Je kan dus stellen dat mijn gedachten (en de onderliggende aannames) een eigen, subjectieve wereld creëren. Mediteren helpt om hier meer zicht op te krijgen, maar werkt ook bevrijdend, omdat je vervolgens meer keuzevrijheid ervaart. Ik hoef immers mijn oude gewoontepatronen niet te vervolgen, maar kan in de openheid van het moment een scala van nieuwe mogelijkheden ervaren. In de openheid van NU, ben je immers vrij! Dus toch vrijheid.😉
