Niemand laat oorlog onberoerd. De haat en het geweld, de angst en het verdriet van zoveel onschuldigen, de verwoestingen,… Het raakt me diep en jou waarschijnlijk ook. Hoewel onze situatie totaal niet te vergelijken is en we ons gelukkig mogen prijzen dat we hier leven, is een bepaald aspect van dit verschrikkelijke gebeuren ook op ons toepasbaar. Wat er op wereldschaal gebeurt, vindt immers in zekere zin ook in onszelf plaats en daar kunnen we wel verandering brengen.
Het is vrij gemakkelijk om te zien hoe het verkrampt vasthouden aan een eigen identiteit en de onwil om de ander te zien en te begrijpen, kan leiden tot een escalatie van zinloos geweld.
We zijn inherent verbonden met alles om ons heen. Niets van ons bestaat los van al het andere. Niet ons lichaam, niet onze identiteit, niet onze ideologie, niet onze gedachten of onze gevoelens. Alles wat we ervaren, verschijnt spontaan door het samenkomen van oneindig veel factoren. Alles verandert continu in dit samenspel en niets is stabiel. Wat kan je dan nog als écht van jezelf beschouwen? Niets.
Onze gewone denken kan echter niet anders dan zich identificeren met een stabiel ik, dat onafhankelijk op een eilandje leeft (en dat is ook nodig voor een normale psychologische ontwikkeling). Vervolgens gaan we ons eiland verdedigen tegen datgene waarvan we aannemen dat het ons mogelijks schade zou kunnen berokkenen en halen we datgene naar ons toe waarvan we verwachten dat het ons zal verrijken of goed doen. En dat gaat, meestal onbewust, gepaard met agressie zowel naar anderen toe als naar onszelf. Denk maar aan die innerlijke stemmen waarmee je jezelf op je kop zit of jezelf verwerpt.
Wat de wereld nu misschien wel het meest nodig heeft, is compassie. Met compassie bedoel ik niet het duale medelijden waarbij je je bijvoorbeeld boven een ander plaatst of jezelf helemaal verliest in het zorgen voor een ander. Maar wel de non-duale compassie die inherent is aan je vrije, natuurlijke Zijnsaard en die geen enkele afstand creëert tussen een ander en jou. Alles in jou is gemaakt van Zijn en heeft inherente schoonheid, wijsheid, liefde en ook compassie in zich. Dat leer je herkennen op het Zijnsgeoriënteerde pad en steeds meer belichamen, waardoor je begripvoller wordt en meer verbinding en liefde gaat ervaren, zowel naar jezelf toe als naar anderen en de wereld. Kom je thuis in je open wezensaard, dan ervaar je daar spontane, onvoorwaardelijke compassie voor jezelf en anderen.
Omdat dit zo nodig is en ook recht doet aan wie je bent, ben ik erg blij en dankbaar voor de visie en het werk van Hans Knibbe en voor al degenen die een pad van openheid lopen.
Spreekt dit ook jou aan en wil je graag meer compassie ontwikkelen voor jezelf en anderen, lees dan meer over mijn aanbod op de website.
